دیشب حدود ساعت سه و نیم بود که جواد منو از خواب بیدار کرد. بعد از یک روز تلخ مزخرف و یک شب اعصاب خرد کن، حدود ساعت یک از فرط خستگی از حال رفتم و حالا بعد از حدود دو ساعت در نهایت گیجی و منگی در حالی به دعوت هندوانه ای بچه ها پاسخ مثبت می دادم که خودشان هم خیلی امید به لبیک شنیدن از من نداشتند. به هر حال رفتم و خوردم و پشیمان نیستم؛ انصافا چسبید.

بعد از اتمام مراسم بود که تازه مطلع شدم نامردا رو من شرط بندی کرده بودن؛ مهرداد گفته بود که امید به طور قطع برای هندوانه خوردن بیدار می شود و جواد گفته بود نه! نفس اینکه مورد شرط بندی قرار  گرفته بودم خیلی بد نبود ولی حقیقتش یه مقدار ناراحت شدم از اینکه جواد بعد از سه سال و اندی هم نشینی و مصاحبت با من هنوز مرا نشناخته است.

(بیشتر…)

خدای من،

خدای خوب و مهربان، محبوب بی همتای من!

باز منم، باز دلم تنگ است، باز تنهایم.

باز شرمنده از کمی ها و کاستی هایم، باز چشمانم بارانی و باز سرافکنده.

باز تنها تو را دارم!

و می دانم هنوز غرق در «من» خودم هستم، آلوده ام، کمم! آری می دانم شایسته ی درگاهت نیستم.

ولی ای مهربان، به جز درگاه تو کجا را دارم؟

ای تنها چاره ی همه بیچارگان، اگر از این درم برانی درماندگی هایم را چگونه چاره کنم؟

ای تنها ملجا و ماوای همه آوارگان، اگر در به رویم نگشایی، با این کوله بار ندامت آواره ی کدام بیابان سرگشتگی شوم؟

ای تنها پناه همه بی پناهان، اگر تو پشت و پناهم نباشی به کدام پشت گرمی دل خوش کنم؟

ای نوای بینوایان، بی تو، نی وجودم نوای کدام عشق را سر دهد؟

… من که جز تو کسی را ندارم!

پس می خوانمت، به گریه و زاری و تضرع و التماس!

به این امید که درهای مغفرتت را به رویم بگشایی و

خلعت آمرزشم پوشانی، خطایم ببخشی و از تاریکی های ضلالت و گمراهی نجاتم دهی!

و حرف دلم را تنها با تو می گویم، چون تنها از تو امید شنیدن دارم،

و مطلب دلم را از تو طلب می کنم ای بخشنده ترین، چون تنها از تو امید اجابت دارم!

بار الها! ای تنها امید نا امیدان،

امید این بنده ی کمِ تقصیرکارِ شرمنده ات را نا امید مگردان!