که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست
نهادم آینه‌ها در مقابل رخ دوست
که چون شکنج ورق‌های غنچه تو بر توست
بسا سرا که در این کارخانه سنگ و سبوست
که باد غالیه سا گشت و خاک عنبربوست
فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست
چه جای کلک بریده زبان بیهده گوست
چرا که حال نکو در قفای فال نکوست
که داغدار ازل همچو لاله خودروست