روضه خلد برین خلوت درویشان است
گنج عزلت که طلسمات عجایب دارد
قصر فردوس که رضوانش به دربانی رفت
آن چه زر می‌شود از پرتو آن قلب سیاه
آن که پیشش بنهد تاج تکبر خورشید
دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال
خسروان قبله حاجات جهانند ولی
روی مقصود که شاهان به دعا می‌طلبند
از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی
ای توانگر مفروش این همه نخوت که تو را
گنج قارون که فرو می‌شود از قهر هنوز
من غلام نظر آصف عهدم کو را
حافظ ار آب حیات ازلی می‌خواهی